ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : Λένα Φιλίπποβα

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : Τζένη Μαστοράκη

ΣΚΗΝΙΚΑ-ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ : Σοφία Μπερτόλι

ΦΩΤΙΣΜΟΙ : Κατερίνα Μαραγκουδάκη

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΗΧΩΝ : Λένα Φιλίπποβα

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΙΝΗΣΗΣ : Λίλα Ζαφειροπούλου

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ : Θόδωρος Λ. Στεφανόπουλος

Τρείλερ-βίντεο: Γιώργος Παντελεάκης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ : Ζαφείρω Βλάχου

ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ : Ράνια Ψημένου

ΠΑΙΖΟΥΝ : Μαρίτα Τζατζαδάκη, Βίκη Σκορδαλής

Η παράσταση παίχτηκε το 2015 στο Θέατρο PLAYGROUND, Αθήνα

Η ομάδα ΗΘΩ επιχειρεί μια παράσταση που βασίζεται σε ένα δοκίμιο που όχι μόνο ασχολείται με το θέατρο, αλλά θεωρείται φιλοσοφικό μανιφέστο για την τέχνη του θεάτρου. Το δοκίμιο του Kleist “Περί του Θεάτρου των Μαριονετών” ανεβαίνει σπανιότατα στη σκηνή, παρ’ όλο που πρόκειται αναμφίβολα για ένα από τα λίγα κείμενα –πλάι, για παράδειγμα, στην «ομιλία στους ηθοποιούς» του Άμλετ, σε ορισμένες «περιπλανήσεις» («divagations») του Mallarme, στο Θέατρο και το είδωλό του του Αrtaud και στην Παράξενη λέξη Τ… (Letrange Mot D…) του Genet– στο οποίο οι μελετητές εντόπισαν και διέκριναν ένα από τα κλειδιά, αν όχι το κλειδί, του δραματικού έργου του Kleist και οπωσδήποτε πάντως «ένα φιλοσοφικό κομμάτι που ακτινοβολεί σύνεση και χάρη». Η παράσταση της ομάδας ΗΘω επιχειρεί να μας μιλήσει για το όνειρο και τις βαθύτερες καταθέσεις του θεάτρου, για την φθορά της επανάληψης, για την χάρη και την τελειότητα… ζητήματα που αποκτούν πρόσθετη αξία σ’ έναν κόσμο που επιμένει να περιδινίζεται σε μιαν κρίση που μοιάζει ατελείωτη, αν όχι οριστική και αμετάκλητη. Ο Kleist –σχεδόν κλασικός πλέον– μπορεί να είναι οδηγός στην ανάγκη μας για αναστοχασμό αιώνιων ερωτημάτων και να βοηθήσει στην εδραίωση της δυναμικής τους παρουσίας στο παρόν και κυρίως στο μέλλον μας. Η για να το πούμε διαφορετικά: Γιατί άραγε έχουμε πάψει πλέον να προσπαθούμε να καταλάβουμε, να κατανοήσουμε τον κόσμο μας;

Λ. Φιλίπποβα

οι Μαριονέτες δεν μας μαθαίνουν τίποτα για το θέατρο όπως αυτό γίνεται ή όπως θα μπορούσε να γίνει: δεν είναι ούτε μια εξομολόγηση του δραματουργού Kleist, ούτε ένα δοκίμιο αισθητικής. Αλλά ένα τέτοιο κείμενο μας μιλάει για το όνειρο και τις βαθύτερες καταθέσεις όλου του θεάτρου : να κάνει αυτό το «γύρο του κόσμου» που, περνώντας αναγκαστικά από τη φθορά της επανάληψης κι από μια αναμέτρηση με το ζωώδες του σώματος, θα μας οδηγήσει στην ανακάλυψη ενός «καινούργιου ανοίγματος» στον παράδεισο – κι έτσι στο “τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας του κόσμου”. Ισως ποτέ κανείς δε φοβήθηκε και δεν περίμενε περισσότερα από το θέατρο απ ό,τι ο Kleist, δικαιώνοντάς το έτσι καλύτερα.

Bernard Dort